گلدان پشت پنجره گل داده بود. یک گل درشت نارنجی بدقیافه. از آن گل هایی که باید پشت گوش زد، دست را ستون چانه کرد و عکس تکی گرفت. از آن عکس تکی های خالتوری که چند سال بعد با دیدنشان باید از شرمندگی آب شد و شلپ و شولوپ توی زمین رفت. داشتم میزان زشتی گل را اندازه می گرفتم که دیدمت. خودت بودی. همان دیوانه همیشگی سوار بر خر قبرسی. قبرسی اش را خودت گفته بودی. 6 سال پیش. 6 سال پیش پشت در آن رستوران شکیل مجلسی حال به هم زن که گارسون هایش فکر می کنند پادشاهان سقوط کرده ای هستند که حالا باید تاج و تخت سلطنتی سابق را از تو طلب کنند و خدا می داند چند بار توی بشقاب استیک و جوجه چینی این و آن، به عمد عطسه کرده اند.

بیا امروز از چیزهای خوب حرف بزنیم. بیا ژاکت هایمان را بندازیم روی شانه، بنشینیم توی بالکن، مور مورمان شود و خم به ابرو نیاوریم. اصلاً بیا خودآزاری کنیم. همان بازی محبوبمان. همان بازی ای که بر اساس قوانینش باید از زجری که می کشیم لذت ببریم. بیا سرمای پاییز را بفرستیم لای استخوان هایمان ولی لبخند بزنیم. اصلاً قه قه بزنیم زیر خنده و فوت کنیم توی ماگ شکلات داغمان. بیا شیرینی بخوریم. بیا خامه های روی شیرینی را لیس بزنیم و چرت و پرت بگوییم. بگذار امروز نه خبری از حرف های کسل کننده کاری باشد و نه گله و شکایت از این و آن...